Comida fóra (I...)

No bar Cotá dan comidas. Especialidade en callos. Según nos dixo meu pai, o que empezou a cociñalos foi o seu seu dono de toda a vida, un home vello e serio, que mantiña apenas o bar dando de comer ós labradores que viñan á ciudad, máis ou menos unha vez por semana, e os días de festa, polos callos, pero sobre todo porque era barato. O caso é que foi collendo sona, e as putas do barrio chino, que queda mui cerca, empezaron a frecuentalo.

O home serio e mustio, pouco a pouco, a base de telas todo o día metidas no bar, empezou xa non sólo a perder ós seus clientes habituales, sinón tamén a collerlles afición ás boas das putas, nas que, polo que perece, cada día gastaba máis diñeiro...

Bueno, para qué seguir, tuvo que acabar vendendo o bar. Ahora é un putero, un borracho e un desfeito social, pero xa non é nin mustio, nin serio, nin tan vello siquiera.

Os seus donos actuales conservan da etapa anterior unha maneira rural de face-las cousas: cuchillos con mango de pau, viño da casa servido en xarras, carne ó caldeiro, café de pucheiro ós postres. A xente vai alí, máis que a comer, a intentar recordar as comidas na súa aldea, a sentirse campechano, comer a empanada coas mans, falar gallego, e, en fin, regresar ás súas orígenes... Cando entramos, un home calquera saluda efusivamente a meu pai (¡Que aproveite, Ramalleira!), e el responde rápido, pero eu, que o conozo, noto que non tén nin idea de quén é. Eso é o ejemplo do ambiente do bar.

Hoxe había, aparte dese home, tres familias normales, mui claramente definidas (unha parexa vella; a abuela, os pais e a neta; unha parexa nova). Tamén había catro personas sentadas á misma mesa; sobre estas tuvemos un debate, porque había unha parexa de cincuenta anos, acompañados por un rapaz e unha rapaza de unhos trinta ano: miña mai dicía que eran irmaos, porque el se parecía a seu pai, e ela a súa mai, pero fixéronse unha carantoña, é déronse un chucho. Incesto?

Tamén había un grupo de amigos que parecían borrachos antes do primeiro vaso de viño... Pero estoume desviando: o que quería conter é que tamén había unha parexa de pijos cuarentós, destes que non son capaces de aceptar que o tempo pasa: ela quedárase estancada nos vinte: roupa de U de colores chillóns, moreno, pelo castaño teñído de rubio; el, na adolescencia: pásase toda a comida facéndolle bromas ó seu fillo,pedíndolle que lle encenda os cigarros, queimando palillos e alambres, e papeles (extraña obsesión que lle está traspasando ó seu fillo: ós postres sorpréndeo intentando queimar o mango de madeira do cuchillo).

A muller, como boa veinteañera, compórtase coma unha irmá maior do seu marido adolescente, e está lonxe de comportarse coma unha mai co seu fillo. O fillo berra muito. Súbese cos pés á mesa, arma muito escándalo e berra muito, pero seus pais non lle dicen nada, aplauden as súas tonterías e pouco máis.

Quen tamén berra muito é o meu veciño. É unha persona violenta, que está enemistada con toda a comunidad, porque, desde que chegou, amenaza con pleitos, chilla nas reunións, presume de coche e de sueldo...

O meu veciño berra muito. Ontes cando taba escribindo, aqui no ordenador, tan tranquilo, sobresaltáronme gritos destemplados: "¡Hijo de puta! ¡Rastrero cobarde! ¡Hijo de puta, sube si tienes huevos, no te escondas!..." O seu pai era un mineiro asturiano que acabou na cárcel despois de matar a un home, e a súa mai, unha extremeña, simpática, que, pobriña, sabe Dios qué pinta nesa famillia.

Nada tan distinto a eles coma un cuarentón imbécil e presumido que se peina con gomina para oculta-la alopecia e unha mai pija. Sin embargo, mentras o neno sigue berrando, e saltando e en general jodéndome a comida, sonrío e mentalmente dígolle: "Téñote calado. Acábote de ver: sei como vas a ser dentro de cuarenta anos"